In doeken gewikkeld

In doeken gewikkeld
Column door Marco Visser

De geboorte van het kind ontroert en vertedert. Het is vast ook daarom dat het kerstverhaal velen zo raakt. En gelukkig maar – een beetje meer zachtheid hebben we hard nodig met z’n allen. Maar het verhaal zelf is niet zoet, er is rauwheid in. Het gaat over een kind waarvoor geen plaats is. Reddeloos verloren jongetje, als niet een moeder hem vasthoudt en schoonwrijft en in doeken wikkelt.

Soms zit het in de details. Als de verteller Lukas schrijft: …zij baarde haar eerstgeboren zoon en wikkelde hem in doeken… dan lijkt hij een regeltje in z’n hoofd te hebben uit een andere tekst, uit de aloude schriften, van de profeet Ezechiël:

Op de dag dat jij werd geboren,
werd je niet met water gewassen of schoongewreven;
je werd niet met zout ingewreven
en niet in doeken gewikkeld.

Over rauw gesproken. Een vondeling, trappelend in geboortewater en bloed. Zo ben je eraan toe, zegt de profeet. Het volk Israël in de ballingschap. Maar ook… elke lezer, to whom it may concern, vul maar in. Als je dit zo leest, dan kun je niet niet denken aan de kinderen vandaag, die dit zijn. Gebombardeerd en alles kwijt nog voor het leven goed en wel begonnen is.

Een door en door kwetsbaar, hulpeloos kind… Misschien gaat dit niet over jou, is dit niet jouw geschiedenis – gezegend ben je. Maar misschien ben je het ooit geweest, zo’n vergeten kind, niet genoeg in doeken van liefde gewikkeld. En misschien zit het nog ergens in je. Daar hebben we het dan natuurlijk niet over, want we houden ons groot en sterk. Maar in ieder geval: daar ergens. Op die plek in de wereld speelt het verhaal zich af.

Het gaat over één die zich zo kwetsbaar maakt. Het gaat over solidariteit met al die mensenkinderen. Noem het liefde. En dat dat de hemel op aarde is.
 
terug