Ga open!

Ga open!
Column door Marco Visser

Een fascinerend Pinksterverhaal in Marcus 7: Jezus ontmoet een man die niet kan horen of spreken. Een mens die in zichzelf opgesloten is. Er wordt een mens getekend die een gesloten wereld is. Een woord bereikt hem niet en antwoord kan hij niet geven. Afgesneden van wat een mens ten diepste tot mens maakt: dat je naam genoemd wordt en dat je een ander kunt roepen, dat je in een relatie van jij-en-ik staat. Van dat volle leven is deze mens afgesneden.

Het beeld doet me denken aan – ons allemaal. Ieder kent natuurlijk haar of zijn eigen opgeslotenheid, maar het komt me voor dat er ook iets met ons allemaal aan de hand is, met onze samenleving. Via onze telefoons zijn we connected met de hele wereld, maar tegelijk ook in een heel kleine wereld terechtgekomen. Ieder in een eigen bubbel. De algoritmen van Meta en Google kennen mij beter dan ik mijzelf ken. Bieden mij precies aan wat ik nodig heb. Het volgende filmpje, reclame of mening: net waar ik op zat te wachten! Op zat te wachten… op zat te wachten… te wachten…

Mijn wereld is een echoput aan het worden. Een ruimte, waar ik – in de gedaante van mijn eigen interesses en allemaal min of meer gelijkgestemden – eigenlijk vooral mijzelf tegenkom.

Wie breekt onze gesloten wereld open? Dat is de vraag van Pinksteren. Zo wordt het verteld: Jezus steekt zijn hand uit en prikt door de onzichtbare wand van de eenzaamheid. Hij gaat op de man af en stapt zijn leefwereld binnen. Helemaal. Blijft niet op afstand, maar raakt hem aan. Een ongelofelijk concreet, lichamelijk gebeuren:

Jezus stak zijn vingers in zijn oren,
spuugde op zijn tong
en raakte die aan.

Voor onze begrippen – wij in onze digitale wereld –, is dit toch eigenlijk te gek, te erg, te dichtbij. Maar is het niet tegelijk ook een weldaad als iemand je wereldje echt even binnenkomt. Hoe ontroerend kan het zijn als iemand die het goed met je voor heeft, je nabijkomt, je gezicht aanraakt, je hand pakt, een arm om je schouder slaat.

Toen keek hij omhoog naar de hemel,
zuchtte
en zei: Effata!
– dat betekent: Ga open!

Dit is denk ik waar Pinksteren over gaat: dat er iemand onze gesloten werkelijkheid openbreekt. Een die niet op afstand blijft en de eenzaamheid verjaagt. Een die ons met zijn adem aanblaast. Hemelse zucht. Zucht van verlangen, dat mensen weer gaan horen en spreken. Ga open! Opdat wij elkaar weer vinden.


(Afb. Paul Klee, Hat Kopf, Hand, Fuss und Herz, aquarel 1930)
 
terug