Moeite doen

Moeite doen
Column door Marco Visser

De kerk viert Pinksteren, het feest van de Geest. Het gaat over die waaiende geestkracht die mensen met elkaar verbindt. Daar gaat het om: dat we met elkaar verbonden zijn. Dat we over alle grenzen heen elkaar zien, elkaar herkennen en elkaar verstaan.

Het doet denken aan het aloude verhaal over Babel. Dat is precies zo’n stad: ‘Heel de aarde was één van taal, de woorden waren steeds één,’ zo staat het in het boek Genesis. Prachtig, zou je zeggen! Eén van taal. We verstaan elkaar, we zijn het allemaal met elkaar eens, er valt geen onvertogen woord. Klinkt als een paradijselijke toestand. Toch wordt de mens uit dat paradijs verdreven. Het verhaal gaat zo verder dat de God van Israël afdaalt en… dat hij het maar niks vindt. Hij wil het niet hebben. Hij verwart de taal der mensen en ze raken verstrooid over de aarde.
Waarom zo? Misschien omdat het helemaal niet heilzaam is wanneer wij allemaal dezelfde taal hebben? Stel je voor dat wij allemaal dezelfde taal zouden spreken. Maar dat dóen we: we spreken immers allemaal – maar dan ook echt allemaal, wereldwijd – de taal van de economie, de taal van de groei, de taal van steeds meer, steeds hoger, steeds rijker. De taal van het geld en het bezit. Wij spreken pijnlijk genoeg ook allemaal de taal van het geweld. Dat ‘heel de aarde één van taal is en de woorden steeds één’, zoals Genesis 11 het zo raak verwoordt, waar heeft ons dat tot nu toe gebracht?

Maar de Mensengod van de bijbel schept ons als verschillende mensen. Omdat dát kennelijk menselijk is: dat wij anders denken en spreken en doen. Anders dan die ander. Dat wij alle kleuren van de regenboog zijn en elkaar juist niet snappen. Dat wij alle talen van de wereld spreken en elkaar juist niet verstaan. Dat wij… moeite voor elkaar moeten doen. Dat wij de tijd voor elkaar moeten nemen om echt te kijken en echt te luisteren. Vertel mij wie je bent. Maar wacht, zeg het nog een keer, want ik begrijp je niet. En nog steeds niet. Dat wij geduld met elkaar hebben, dat wij het uithouden met die lastige, ingewikkelde ándersheid van de ander. En ingewikkeld is het, dat weten we allemaal. En toch is dat de hemelse bedoeling, kennelijk.

Dat is het wonder. Niet dat wij allemaal hetzelfde zijn. Niet dat wij allemaal één taal spreken. Maar wanneer wij elkaar tóch verstaan. Mét heel onze verschillendheid, mét heel die veelkleurigheid van ons. Dat is menselijk, dat is de droom, het visioen. Dat is het wonder dat er gebeurt als de Geest van deze God over ons vaardig wordt. En het gebeurt!

 
terug