Volhouden

Volhouden
Column door Marco Visser

Wat raakt mij in die twee? Simeon en Hanna, zomaar een ontmoeting, zo wordt het verteld. Na het bekende ‘En het geschiedde’ was het kerstverhaal nog niet af. De verteller Lukas moet er nog aan toevoegen dat Maria en Jozef Torah-getrouwe Joden zijn, en dat ze dus met hun kindje Jezus naar Jeruzalem reizen, om een offer te brengen in de tempel.

En daar zijn zij, deze twee. Er wordt maar weinig over ze gezegd. Alleen dit, dat ze hebben volgehouden. En ik denk dat dat het is wat mij zo raakt: ze hebben de moed niet opgegeven. Van Simeon wordt gezegd: hij is rechtvaardig en toegewijd. En dat hij de hoop niet heeft opgegeven dat het volk getroost zal worden. Hij houdt het visioen vol van een wereld die goed is, een wereld die anders kan.

En Hanna, zij heet vergevorderd in vele dagen (hoera voor de tale kanaäns); oud is ze, maar dag en nacht in de tempel. Hopend, vastend en biddend, zo staat het er, een leven lang waken, speuren: gaat ergens al het licht op?

Wij hebben deze mensen zo nodig. En ze zijn er, oud en jong, toegewijd aan wie in het donker leven. En dat er toch iets van menselijkheid gebeurt in onze wereld. Ik zie ze om mee heen, mensen die het goede zoeken en het zelf een beetje zijn. In het groot en in het klein, ook in Schiebroek: rechtvaardigen als Hanna en Simeon, die desnoods tegen de klippen op en tegen de feiten in, de moed niet opgeven.

En dan neemt Simeon dat kindje in zijn armen en ziet: ...het is niet tevergeefs geweest. De toekomst is open. Het visioen van vrede is hier en nu. Klein en onherroepelijk: in het mensenkind.


(Afb. Rembrandt van Rijn, Simeon met Jezus in de tempel, tekening ongedateerd)
 
terug